Rozdział szósty

Nieoczekiwanie udało mi się przetłumaczyć rozdział w terminie pomimo wielu szalonych wydarzeń zeszłego tygodnia. Przetłumaczyłam go co prawda dopiero dzisiaj, ale liczy się, że jest! Tak szybko muszę się pochwalić, że od środy mam bierzmowanie, a od czwartku jestem najszczęśliwszą osobą na świecie, bo spotkałam Jamesa. Co do następnego rozdziału nie przewiduję opóźnień. Dziękuję za uwagę, Pozdrawiam, ja.
PS. Jeżeli jesteście już mocno związani z tym ff, to przygotujcie chusteczki. Wiem, że na oryginale niektórym były potrzebne.

tweetujcie misie: #batgpl

Harry's POV

-C-c-co ty tutaj robisz... Stan? - usłyszałem jak powtórzył. Stan spojrzał na mnie, a potem znów na Louisa. Podszedł do niego i pochylił się nad nim. Mogłem zauważyć jak Louis nieznacznie się od niego odsuwa.
- Oi. Co robisz? - zapytałem, dotykając jego ramienia aby odepchnąć go od Louisa. Chłopak wzruszył gwałtownie ramionami, zrzucając moją rękę.
- Rozmawiam z nim. Pilnuj swojego biznesu - odpowiedział ostro, plując mi w twarz i zmuszając tym samym do cofnięcia się.
Przysunął się bliżej do Louisa i wyszeptał coś do jego ucha. Udało mi się wyłapać jedynie słowa "powiedziałeś" i "jeszcze". Powiedziałeś... nie mógł powiedzieć komuś czegoś?
Obserwowałem jak Louis przeklął i pokręcił przestraszony głową.
- Dobrze. Tak trzymaj, cioto - powiedział Stan, wskazując oskarżycielsko na Louisa zanim odwrócił się i odszedł.
- Co to było, Louis? - zapytałem go kiedy Stan był już wystarczająco daleko.
- Harry, nie. Proszę - mruknął nim westchnął i odwrócił się aby odejść.
- Czekaj! Lou! Dokąd idziesz? Odwiozę cię do domu - powiedziałem, goniąc go. Złapałem go za rękę, ale wyrwał mi ją i ruszył dalej przed siebie.
- Louis, proszę. Pozwól mi jedynie odwieźć cię do domu - błagałem, idąc za nim.
- Muszą być na prawdę zakochani skoro goni za nim w takiej desperacji - usłyszałem kogoś wypowiadającego te słowa. Co? Nie jesteśmy w sobie zakochani. Cholera, ja go nawet nie kocham.
- Louis! No chodź. Nie możesz iść do domu całą drogę - nalegałem.
- Owszem mogę i właśnie to robię - powiedział, odchodząc ponownie. - Żegnaj, Harry.

Louis' POV - następnego dnia

Czułem się okropnie zostawiając Harrego w taki sposób, ale byłem do tego zmuszony.Tutaj chodziło o niego. Sprawił, że chciałem się otworzyć i wyjawić wszystko o moim głupim życiu. Ale nie mogłem, bo skrzywdziłbym wszystkich których znam, włączając w to Harrego. Właśnie dlatego musiałem zrobić to co zrobiłem.
Wziąłem głęboki wdech i podszedłem do miejsca, w którym siedział Harry i jego przyjaciele. Mieliśmy przedtem lekcje w innych klasach, więc powiedział, że chce się ze mną spotkać tam gdzie siedzi zawsze z przyjaciółmi.
- Harry? Możemy porozmawiać? Na osobności - odwrócił się i kiwnął, wstając i odchodząc za mną od jego przyjaciół. Wziąłem głęboki wdech, bawiąc się brzegiem mojego podkoszulka zanim otworzyłem usta aby coś powiedzieć.
- Nie mogę dłużej tego robić, Harry - powiedziałem mu.
- Robić czego? - zapytał mnie.
- Tego wszystkiego związanego z przemianą. Przepraszam. Po prostu nie mogę sobie z tym poradzić - odpowiedziałem. Obserwowałem jak jego reakcja zmieniła się ze smutku do śmiechu.
- Niezły żart, Louis. Przez chwilę nawet sądziłem, że mówisz na serio - stwierdził.
- Ja nie żartuję, Harry. Jestem całkowicie poważny. Nie mogę dłużej tego robić. Nie chcę dłużej tego robić - oznajmiłem mu.
- Co? Dlaczego? - dociekał zdziwiony. Jego głos był pełen bólu i zmartwienia.
- Po prostu nie mogę sobie z tym poradzić - odpowiedziałem.
- Louis. Proszę, nie rób tego - błagał. Spojrzałem w górę i jedynym co mogłem zobaczyć w jego oczach był ból.

Harry's POV (przepraszam za ciągłe zmienianie perspektywy)

- Nie mogę dłużej tego robić, Harry - powiedział.
- Robić czego? - zapytałem zdezorientowany.
- Tego wszystkiego związanego z przemianą. Przepraszam. Po prostu nie mogę sobie z tym poradzić - tłumaczył się. Co? On nie mógł mówić tak na serio. Oh to na pewno jest żart. Zaśmiałem się delikatnie.
- Niezły żart, Louis. Przez chwilę nawet sądziłem, że mówisz na serio - poinformowałem go mając nadzieję, że on na serio żartował, ale jego twarz była skupiona i poważna.
- Ja nie żartuję, Harry. Jestem całkowicie poważny. Nie mogę dłużej tego robić. Nie chcę dłużej tego robić - powiedział. Nie, to się nie może dziać.
- Co? Dlaczego? - zapytałem. Dlaczego poddawał się w taki sposób?
- Po prostu nie mogę sobie z tym poradzić - stwierdził. Poradzić z czym? Czy bycie popularnym jest takie trudne?
- Louis. Proszę, nie rób tego - błagałem. Dlaczego robię się taki smutny na myśl o tym? Może po prostu ostatnie kilka dni, które spędziłem z nim były najlepszymi kilkoma dniami w całym moim życiu? Ta łatwość w rozmawianiu i komfort ciszy. Nawet pocałunek.
- Przepraszam, Harry - powiedział nim odwrócił się tyłem do mnie.
- Poczekaj! Co zrobiłem źle? - zapytałem.
- Tu nie chodzi o ciebie tylko o mnie - oznajmił mi.
- Jesteś poważny? Używasz tych głupich słów na zerwanie w stosunku do mnie?!? My nawet nie zrywamy! - wykrzyczałem zły.
- Po prostu odpuść, Harry. Przyrzekłeś, że kiedy tylko będę chciał wrócić do mojego życia, pozwolisz mi na to i nie będziesz w nie ingerować. Pamiętasz? - zapytał. Kiwnąłem, odsuwając się od niego o krok.
- Przepraszam, Harry - powtórzył nim ponownie się odwrócił i odszedł. I tym razem pozwoliłem mu odejść. Nie było już nic co mógłbym zrobić.